خداوند در قرآن از بندگانش سوال می کند.
«أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ»؛
آیا خدا برای بندگانش کافی نیست؟
انسان در همه جا این آیه را می خواند، عملاً می خواند.
هرجا درمانده باشد. وقتی غصه دار شد، پیش خود می گوید:
«أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ» و خودش را راحت می کند.
خداوند روزی کند که انسان در گرفتاری و خوشی، کلمات او را بفهمد و با فعلش حرف بزند.
خداوند هم با فعلش با ما حرف می زند؛با کارهایی که دربارهٔ ما می کند.
و کسی حاضر نیست حرفهای خدا را گوش بدهد.
انسان وقتی مضطر شد، ربّ او این کلام را به انسان یاد می دهد:
«أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ».
خداوند مرحمت کند که انسان با او سر و کار داشته باشد.
خودش مرتّب انسان را راهنمایی و هدایت می کند.
"حاج محمّد اسماعیل دولابی(اعلی الله تعالی مقامه الشّریف)
منبع:
طوبای محبّت،ج1،ص47 و 48
***********
«أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ ۖ وَیُخَوِّفُونَکَ بِالَّذِینَ مِنْ دُونِهِ ۚ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ» ﴿٣٦﴾
آیه شریفه 36 - سوره مبارکه زمر